Hoe de VER EV-rijder Marjo van den IJssel heeft geholpen

VER-lid Marjo van den IJssel vertelt haar succesverhaal met de VER.
EV-rijder Marjo van den IJssel vertelt in onderstaande tekst in eigen woorden waarom het absoluut de moeite waard is om lid te worden van de VER.Medio 2021 kocht ik een elektrische auto. Ik kon deze aan huis via een buitenstopcontact opladen maar het leek me ook belangrijk dat ik wist hoe het laden aan een publieke laadpaal zou gaan verlopen. Om die reden ging ik naar de dichtstbijzijnde laadpaal waar twee parkeerplekken leeg waren. Ik zette mijn auto op de handigste plek en startte mijn poging om te laden. Voor jongere mensen en mensen met een bedrijfsauto geen probleem maar als seniore particulier toch best spannend. 

Terwijl ik bezig was, werd ik aangesproken door een meneer met een grote herdershond. Hij gaf mij op niet mis te verstane wijze te kennen dat ik niet op de plek mocht staan waar ik stond. Volgens hem moest ik op de plek staan waar de enige pijl naar wees. Ik wist dat hij ongelijk had en probeerde dat duidelijk te maken. Helaas had dit een negatief effect en kreeg ik zeer luid te horen dat ik van niets wist, dat hij al met de gemeente contact had gehad, dat ik bedankt werd namens de hele buurt vanwege het inpikken van hun parkeerplek. Nog meer gespannen lukte het me de wagen te laden maar vanwege deze negatieve ervaring durfde ik niet meer op die plek te gaan laden. Een enkele keer deed ik het een stuk verderop in mijn wijk, maar de afstand daarnaartoe was niet wenselijk.
Eind vorig jaar steeg mijn energiecontract zodanig dat opladen bij een publieke laadpaal voor mij verstandiger zou zijn. Dat gold niet alleen voor mij maar voor meer EV-rijders in mijn buurt. Bij de eerdergenoemde laadpaal was er echter vrijwel altijd één plek bezet (die waar geen pijl naar wees) door een benzine auto. Ik heb een sterk vermoeden dat de auto toebehoort aan de eerdergenoemde meneer met de herdershond.

Omdat het laden op die plek vrijwel onmogelijk was en ik toch daar wilde laden, heb ik contact opgenomen met de Vereniging Elektrische Rijders. Enige tijd later werd ik gebeld door iemand van mijn gemeente aan wie ik mijn verhaal kwijt kon. Deze ambtenaar vond het zeer ongepast dat er vrijwel altijd een plek werd ingenomen door een benzine-auto en zegde toe maatregelen te gaan nemen. Wie schetst mijn verbazing en opluchting toen al de volgende dag een tweede pijl ook de andere plek toewees aan een elektrische auto. 
De benzine-auto stond er nog één keer, daarna niet meer. Wel vond ik na een tweede keer laden een geplastificeerd briefje in mijn autodeur geschoven met de mededeling dat ik daar op een bepaald tijdstip stond terwijl ik niet aan het laden was en dat mijn kenteken doorgegeven was aan de afdeling handhaving van de gemeente. Er stond zelfs een 06-nummer bij. Opnieuw werd ik daar nerveus van, te meer daar ik ervoor zorgde dat ik altijd voordat mijn auto 80% was volgeladen, de auto weer wegreed. Gelukkig is het hierbij gebleven en durf ik mijn auto inmiddels zonder zenuwen op die plek te laden. Kortom: de VER heeft voor mij het belang van een lidmaatschap al heel snel bewezen!
Door Marjo van den IJssel